He is the one who given me smile
But he is the one who given me tears
He is the one who given me strength
But he is the one the causes of my weaknesses
He is the one who given me happiness
But in the end he is the one that brought me in sadness
He is the one why I have the purpose to live
But he also the one why I’m now in misery
He is the one why my heart beat faster
But he is the one why my heart was crying
He is the one who given me everything
But he is the one who left me with nothing
I know that he is the only one
Friday, November 20, 2009
"SORRY"
Sorry for all the bad things I’d have done
Sorry for all those damn word I’d say
Sorry for all the promise
Sorry for not caring you
Sorry for making you feel lonely
Sorry for making you cry
Sorry for making you feel you are nothing
And sorry because it was late when I realize
I love you……
Sorry for all those damn word I’d say
Sorry for all the promise
Sorry for not caring you
Sorry for making you feel lonely
Sorry for making you cry
Sorry for making you feel you are nothing
And sorry because it was late when I realize
I love you……
"WISHING WELL"
He gives me a coin
To put into the wishing well
He said “wish what you want”
Instead to make a wish
I close my eyes and thank god
For the best gift he given me and that is him
Because he given me strength
When faith not in me
He given me hope
When I feel losing everything
He given me smile
That I didn’t do often
He given me light
When all I can see is dim places
And then, I open my eyes
And smile in him
He didn’t know how much I love him
Because he only know that I’m
His special friend
To put into the wishing well
He said “wish what you want”
Instead to make a wish
I close my eyes and thank god
For the best gift he given me and that is him
Because he given me strength
When faith not in me
He given me hope
When I feel losing everything
He given me smile
That I didn’t do often
He given me light
When all I can see is dim places
And then, I open my eyes
And smile in him
He didn’t know how much I love him
Because he only know that I’m
His special friend
"UNSEEN DREAMS"
You is my desire
But you’re just like a fire
I can feel you in my heart
But I can’t hold you in my arms
I can see you with my eye
But I can’t be near you from a far
I would be water
Who love you forever?
Although I know it’s forbidden
I tried to convince myself
That loving you is a dream
A dream that no matter what happen
It was still a dream and that was only an
Unseen dream ……….
But you’re just like a fire
I can feel you in my heart
But I can’t hold you in my arms
I can see you with my eye
But I can’t be near you from a far
I would be water
Who love you forever?
Although I know it’s forbidden
I tried to convince myself
That loving you is a dream
A dream that no matter what happen
It was still a dream and that was only an
Unseen dream ……….
"SA PAPEL"
Sobrang tinatamad akong pumasok ng araw na yun pero naisip ko mas mabuti na yun kesa magmukmuk ako dito sa isang tabi.
Nawala ang dating sigla sa aking katawan. Bihira na rin akong makihalubilo sa ibang tao. Pero pinipilit ko paring bumalik ako sa dati, pipnipilit ko ring ipagkit ang ngiti sa aking mga labi, gusto ko na ring marinig ang sarili kong halaklak, matulog sa gabi ng hindi lumuluha.lagi kong tanong sa sarili ko”hanggang kalian kaya ito?”
Masakit para sakin ang isispin pa ang mga sandaling yun pero di ko maiwasan. Mahirap takasan ang lungkot na nararamdaman ko. Marami ng araw ang nakalipas nagtataka ako dahil sariwa pa rin sa aking ala ala ang masakit na nakaraan. Pero syempre kailangan kong lumaban. May ngiti paring masisilayan sa aking mga labi pero hindi na katulad ng dati. Kailangan kong harapin ang sakit hindi lang para sa sarili ko kundi para na rin sa mga taong nakapaligid sakin at dun sa mga nagmamahal sakin. Pinipilit ko na lang itago ang sakit na nararamdaman ko.
Natapos ang klase namin ng isa lang ang naintindihan ko sa sinabi ni maa’m.”ipahayag nyo ang inyong nararamdamn sa pamamagitan ng kapirasong papel”malakas na sabi ni maa’m sa buong klase. “at bukas ipahayag ito sa buong klase” dagdag pa ni maa’m. naglalakad akong magisa pauwi sa amin. Hindi ko nanaman maiwasan ang isispin pa ang bagay na yun sa tuwing magiisa ako lumuluha na lang ako ng di ko namamalayan. Nakarating ako sa bahay ng basa ng luha ang aking mata. Nadatnan ko si nanay na nakamata lang sakin kahit di nya sabihin alam ko na nasasakatan din sya. Nagpalit na ako ng pambahay at dumulog na ako sa mesa. Matapos kumain ang takdang aralin ko naman ang haharapin ko. Naalala ko nanaman ang sabi ni maa’m”ipahayag nyo ang inyong nararamdaman sa pamamagitan ng kapirasong papel. Hawak ang ballpen nagsimula na akong sumulat.
Nagmamadali na akong pumasok kinaumagahan. Halos pasimula na ang klase namin. Umupo na ako sa aking silya isa isa ng natatawag si maa’m ng magbabasa sa unahan. “Miss.Montenegro” tawag ni maa’m.mabilis akong pumunta sa unahan. Inumpisahan ko ng basahin ang sulat ko.
Maraming luha ang bumabagsak sa lupa
Sa tuwing sasaglit ang iyong alaala
Mga halakhak na napalitan ng hikbi
Kamay ko’y binitawan at iniwan sa isang tabi
Sinubukan kong lungkot ay humupa
At ibsan itong aking mga luha
Pinipilit ko rin ang tumawa
Kahit sa loob ako’y nagdurusa
Sa hampas ng hangin sa aking pisngi
Ramdam ko ang mu-munting kiliti
Alam kong hindi ito ang pinakahuli
Alam kong ako’y ngingiti pang muli
Natapos akong magbasang tahimik lang ang buong klase. Waring nahiptonismo silang lahat at parang ramdam na ramdam nila ang emosyong nakapaloob sa binasa ko at ng matauhan palakpakan ang sumunod.bumalik ako sa upuan ng magaan ang pakiramdam ko. Pakiramdam ko nabunutan ako ng tinik, pakiramdam ko lumaya ako. Parang muli akong nabuhay. At sigurado ako na ito na ang simula ng bagong
Nawala ang dating sigla sa aking katawan. Bihira na rin akong makihalubilo sa ibang tao. Pero pinipilit ko paring bumalik ako sa dati, pipnipilit ko ring ipagkit ang ngiti sa aking mga labi, gusto ko na ring marinig ang sarili kong halaklak, matulog sa gabi ng hindi lumuluha.lagi kong tanong sa sarili ko”hanggang kalian kaya ito?”
Masakit para sakin ang isispin pa ang mga sandaling yun pero di ko maiwasan. Mahirap takasan ang lungkot na nararamdaman ko. Marami ng araw ang nakalipas nagtataka ako dahil sariwa pa rin sa aking ala ala ang masakit na nakaraan. Pero syempre kailangan kong lumaban. May ngiti paring masisilayan sa aking mga labi pero hindi na katulad ng dati. Kailangan kong harapin ang sakit hindi lang para sa sarili ko kundi para na rin sa mga taong nakapaligid sakin at dun sa mga nagmamahal sakin. Pinipilit ko na lang itago ang sakit na nararamdaman ko.
Natapos ang klase namin ng isa lang ang naintindihan ko sa sinabi ni maa’m.”ipahayag nyo ang inyong nararamdamn sa pamamagitan ng kapirasong papel”malakas na sabi ni maa’m sa buong klase. “at bukas ipahayag ito sa buong klase” dagdag pa ni maa’m. naglalakad akong magisa pauwi sa amin. Hindi ko nanaman maiwasan ang isispin pa ang bagay na yun sa tuwing magiisa ako lumuluha na lang ako ng di ko namamalayan. Nakarating ako sa bahay ng basa ng luha ang aking mata. Nadatnan ko si nanay na nakamata lang sakin kahit di nya sabihin alam ko na nasasakatan din sya. Nagpalit na ako ng pambahay at dumulog na ako sa mesa. Matapos kumain ang takdang aralin ko naman ang haharapin ko. Naalala ko nanaman ang sabi ni maa’m”ipahayag nyo ang inyong nararamdaman sa pamamagitan ng kapirasong papel. Hawak ang ballpen nagsimula na akong sumulat.
Nagmamadali na akong pumasok kinaumagahan. Halos pasimula na ang klase namin. Umupo na ako sa aking silya isa isa ng natatawag si maa’m ng magbabasa sa unahan. “Miss.Montenegro” tawag ni maa’m.mabilis akong pumunta sa unahan. Inumpisahan ko ng basahin ang sulat ko.
Maraming luha ang bumabagsak sa lupa
Sa tuwing sasaglit ang iyong alaala
Mga halakhak na napalitan ng hikbi
Kamay ko’y binitawan at iniwan sa isang tabi
Sinubukan kong lungkot ay humupa
At ibsan itong aking mga luha
Pinipilit ko rin ang tumawa
Kahit sa loob ako’y nagdurusa
Sa hampas ng hangin sa aking pisngi
Ramdam ko ang mu-munting kiliti
Alam kong hindi ito ang pinakahuli
Alam kong ako’y ngingiti pang muli
Natapos akong magbasang tahimik lang ang buong klase. Waring nahiptonismo silang lahat at parang ramdam na ramdam nila ang emosyong nakapaloob sa binasa ko at ng matauhan palakpakan ang sumunod.bumalik ako sa upuan ng magaan ang pakiramdam ko. Pakiramdam ko nabunutan ako ng tinik, pakiramdam ko lumaya ako. Parang muli akong nabuhay. At sigurado ako na ito na ang simula ng bagong
"INAY PA BA ANG DAPAT KONG ITAWAG SA KANYA?"
Musmus pa lang ako di ko na ramdam ang pagmamahal ni inay, at ang aking laging tanong bakit kaya?
Pumapasok ako na halos naninilaw na ang aking uniform, ni ang aking kuko di magawang putolin kaya pag nag inspeksyon ang aking guro siguradong may pitpit ako sa kamay, kahit ang bag ko na napupunit sa kabigatan hindi magawang tahiin, at ang sapatos ko na kulang na lang ay iluwa ang aking mga paa at kung mayroon lang na kakayahan na magsalita siguradong sinabi na sakin”palitan mo na ako”.
Napapangiti na lang ako sa tuwing titingnan ko ang aking sarili sa salmamin. Baluga nga ako tulad ng sinasabi ng iba. Nagbinata ako na halos walang pangbabago sa pagtrato sakin ni inay. madalas galit sya sakin.Tulad ng lagi ko ng gawi iniintindi ko na lang si inay.
Naalala ko nung nasa high school palang ako. Hikbi ni inay ang nagmimistulang alarm clock ko. Pero kapag nagtatangka akong magtanong kung may problema ba “umalis ka sa harap ko hindi kita kailangan” ang laging sagot ni inay. Ni minsan hindi pumasok sa iisp ko ang magrebelbe kay inay, ni minsan hindi ko nagawang sumagot kay inay kapag pinapagalitan nya ako na madalas namang mangyari. Mahal ko si inay eh!.
Wala akong ibang hangad kung panu sya magiging proud sakin. Handa kong gawin ang lahat para sa kanya kahit mahirapan ako basta ikaliligaya nya.Ganyan ko kamahal si inay. Si inay na kahit isang pilit na ngiti hindi magawang ipakita sakin, si inay na kung susulyap sa akin ay matatalim na tingin naman.
Kaylan ko kaya maririnig ang mga katagang “anak kumain ka naba”, “anak gumising kana male-late ka na”, anak matulog ng maaga”. Matagal ko ng panahong inaasam na marinig sa labi ni inay ang mga sabi nga nila ay sweet na salita. Pero sa lagay namin ni inay baka matagalan pa.
At sa edad kong 20 malapit na akong matapos ng koleheyo dahil na rin sa sarili kong sikap. Nag aaral ako sa umaga at trabaho sa gabi sa madaling sabi working student ako.
Galling ako sa trabaho ng maabutan ko si inay na kumakain. Natuwa ako dahil wala ang luha na madalas kong Makita sa mga mata nya. Parang ang kakaiba ang aura ni inay at sa hinaba haba ng panahong magkasama kami sa wakas nakita kong sumulyap sya sa akin ng walang galit na maaaninag. Sarap ng feeling ko nung gabing yun. Parang lumilipad ang pakiramdam ko at nasa himpapawid na ako. Siguradong makakatikim ako ng masarap at mahimbing na tulog ngayong gabi.
Magaan ang pakiramdam ko ng umagang iyon. Nasa isip ko parin ang tagpo namin ni inay kagabi. Lalong na doble ang saying nararamdaman ko ng Makita kong may nakahanda ng almusal sa mesa namin. Natakam ako at biglang nakaramdam ng gutom. Mabilis akong lumapit sa sa mesa upang kumain. Pupunta na sana ako sa kwarto ni inay para tawagin sa agahan. Napansin ko ang isang papel na nakaipit sa ilalim ng tasa ng umuusok na kape. Dala ng aking kuryusidad kinuha ko ang papel at nakita ko ang aking pangalan. Nagtaka ako kung kanino galling ang sulat. Naupo ako sa harap ng mesa at inumpisahan ko ng basahin ang sulat.
Anak,
Patawarin mo ako anak sa lahat ng pagkukulang ko sayo, patawarin mo ako sa pagmamahal na ipinagdamot ko sayo. ayokong mapamahal sayo dahil alam kong sa oras na malaman mo ang totoo mangayari ang kinatatakutan ko.hindi ko alam kong mapapatawad mo pa ako …………………………
Hindi ko na nagawang tapusin ang sulat ni inay. Mugto na ang aking mata sa pagiyak pinilit kong tumawa dahil nalaman kong kahit kunti minahal ako ni inay. Napatingin ako sa mesa andun parin ang agahan na inihanda ni inay. Kumain na ako ayokong magdrama hindi bagay sakin. Habang sumusubo ako muli naglandasan nanaman ang luhang kahit anong pilit kong huwag pumatak hayun at naguunahan pa. nalalasahan ko na ang aking luha na humahalo sa hinihigop kong kape. Walang nagbago sa nararamdaman k okay inay ni hindi nabwasan ang pagmamahal ko kay inay. Inay pa ba ang dapat kong itawag sa kanya?
Pumapasok ako na halos naninilaw na ang aking uniform, ni ang aking kuko di magawang putolin kaya pag nag inspeksyon ang aking guro siguradong may pitpit ako sa kamay, kahit ang bag ko na napupunit sa kabigatan hindi magawang tahiin, at ang sapatos ko na kulang na lang ay iluwa ang aking mga paa at kung mayroon lang na kakayahan na magsalita siguradong sinabi na sakin”palitan mo na ako”.
Napapangiti na lang ako sa tuwing titingnan ko ang aking sarili sa salmamin. Baluga nga ako tulad ng sinasabi ng iba. Nagbinata ako na halos walang pangbabago sa pagtrato sakin ni inay. madalas galit sya sakin.Tulad ng lagi ko ng gawi iniintindi ko na lang si inay.
Naalala ko nung nasa high school palang ako. Hikbi ni inay ang nagmimistulang alarm clock ko. Pero kapag nagtatangka akong magtanong kung may problema ba “umalis ka sa harap ko hindi kita kailangan” ang laging sagot ni inay. Ni minsan hindi pumasok sa iisp ko ang magrebelbe kay inay, ni minsan hindi ko nagawang sumagot kay inay kapag pinapagalitan nya ako na madalas namang mangyari. Mahal ko si inay eh!.
Wala akong ibang hangad kung panu sya magiging proud sakin. Handa kong gawin ang lahat para sa kanya kahit mahirapan ako basta ikaliligaya nya.Ganyan ko kamahal si inay. Si inay na kahit isang pilit na ngiti hindi magawang ipakita sakin, si inay na kung susulyap sa akin ay matatalim na tingin naman.
Kaylan ko kaya maririnig ang mga katagang “anak kumain ka naba”, “anak gumising kana male-late ka na”, anak matulog ng maaga”. Matagal ko ng panahong inaasam na marinig sa labi ni inay ang mga sabi nga nila ay sweet na salita. Pero sa lagay namin ni inay baka matagalan pa.
At sa edad kong 20 malapit na akong matapos ng koleheyo dahil na rin sa sarili kong sikap. Nag aaral ako sa umaga at trabaho sa gabi sa madaling sabi working student ako.
Galling ako sa trabaho ng maabutan ko si inay na kumakain. Natuwa ako dahil wala ang luha na madalas kong Makita sa mga mata nya. Parang ang kakaiba ang aura ni inay at sa hinaba haba ng panahong magkasama kami sa wakas nakita kong sumulyap sya sa akin ng walang galit na maaaninag. Sarap ng feeling ko nung gabing yun. Parang lumilipad ang pakiramdam ko at nasa himpapawid na ako. Siguradong makakatikim ako ng masarap at mahimbing na tulog ngayong gabi.
Magaan ang pakiramdam ko ng umagang iyon. Nasa isip ko parin ang tagpo namin ni inay kagabi. Lalong na doble ang saying nararamdaman ko ng Makita kong may nakahanda ng almusal sa mesa namin. Natakam ako at biglang nakaramdam ng gutom. Mabilis akong lumapit sa sa mesa upang kumain. Pupunta na sana ako sa kwarto ni inay para tawagin sa agahan. Napansin ko ang isang papel na nakaipit sa ilalim ng tasa ng umuusok na kape. Dala ng aking kuryusidad kinuha ko ang papel at nakita ko ang aking pangalan. Nagtaka ako kung kanino galling ang sulat. Naupo ako sa harap ng mesa at inumpisahan ko ng basahin ang sulat.
Anak,
Patawarin mo ako anak sa lahat ng pagkukulang ko sayo, patawarin mo ako sa pagmamahal na ipinagdamot ko sayo. ayokong mapamahal sayo dahil alam kong sa oras na malaman mo ang totoo mangayari ang kinatatakutan ko.hindi ko alam kong mapapatawad mo pa ako …………………………
Hindi ko na nagawang tapusin ang sulat ni inay. Mugto na ang aking mata sa pagiyak pinilit kong tumawa dahil nalaman kong kahit kunti minahal ako ni inay. Napatingin ako sa mesa andun parin ang agahan na inihanda ni inay. Kumain na ako ayokong magdrama hindi bagay sakin. Habang sumusubo ako muli naglandasan nanaman ang luhang kahit anong pilit kong huwag pumatak hayun at naguunahan pa. nalalasahan ko na ang aking luha na humahalo sa hinihigop kong kape. Walang nagbago sa nararamdaman k okay inay ni hindi nabwasan ang pagmamahal ko kay inay. Inay pa ba ang dapat kong itawag sa kanya?
"HALIMAW SA GABI"
Bingi sa katahimikan ng gabi
Subalit anjan lang ang halimaw sa tabi tabi
Marami ng sa akin ay nagsabi
Sa loob ng bahay na tagpi tagpi
Mga taong sabik na sabik sa pagsindi
Pag katapos ng session ay maguuli-uli
Hahanap ng taong makikiliti
At pagnagsawa iiwan sa isang tabi
Walang pinipiling oras kung sila’y umataki
Buwan lang ang nananatiling saksi
Sa umaga’y sila’y nagmumuni-muni
At pagsapit ng dilim laganap na ang halimaw sa
GABI………………
Subalit anjan lang ang halimaw sa tabi tabi
Marami ng sa akin ay nagsabi
Sa loob ng bahay na tagpi tagpi
Mga taong sabik na sabik sa pagsindi
Pag katapos ng session ay maguuli-uli
Hahanap ng taong makikiliti
At pagnagsawa iiwan sa isang tabi
Walang pinipiling oras kung sila’y umataki
Buwan lang ang nananatiling saksi
Sa umaga’y sila’y nagmumuni-muni
At pagsapit ng dilim laganap na ang halimaw sa
GABI………………
Subscribe to:
Posts (Atom)
