"ONLY ONE"

He is the one who given me smile
But he is the one who given me tears
He is the one who given me strength
But he is the one the causes of my weaknesses
He is the one who given me happiness
But in the end he is the one that brought me in sadness
He is the one why I have the purpose to live
But he also the one why I’m now in misery
He is the one why my heart beat faster
But he is the one why my heart was crying
He is the one who given me everything
But he is the one who left me with nothing
I know that he is the only one

"SORRY"

Sorry for all the bad things I’d have done
Sorry for all those damn word I’d say
Sorry for all the promise
Sorry for not caring you
Sorry for making you feel lonely
Sorry for making you cry
Sorry for making you feel you are nothing
And sorry because it was late when I realize
I love you……

"WISHING WELL"

He gives me a coin
To put into the wishing well
He said “wish what you want”
Instead to make a wish
I close my eyes and thank god
For the best gift he given me and that is him
Because he given me strength
When faith not in me
He given me hope
When I feel losing everything
He given me smile
That I didn’t do often
He given me light
When all I can see is dim places
And then, I open my eyes
And smile in him
He didn’t know how much I love him
Because he only know that I’m
His special friend

"UNSEEN DREAMS"

You is my desire
But you’re just like a fire
I can feel you in my heart
But I can’t hold you in my arms
I can see you with my eye
But I can’t be near you from a far
I would be water
Who love you forever?
Although I know it’s forbidden
I tried to convince myself
That loving you is a dream
A dream that no matter what happen
It was still a dream and that was only an
Unseen dream ……….

"SA PAPEL"

Sobrang tinatamad akong pumasok ng araw na yun pero naisip ko mas mabuti na yun kesa magmukmuk ako dito sa isang tabi.

Nawala ang dating sigla sa aking katawan. Bihira na rin akong makihalubilo sa ibang tao. Pero pinipilit ko paring bumalik ako sa dati, pipnipilit ko ring ipagkit ang ngiti sa aking mga labi, gusto ko na ring marinig ang sarili kong halaklak, matulog sa gabi ng hindi lumuluha.lagi kong tanong sa sarili ko”hanggang kalian kaya ito?”
Masakit para sakin ang isispin pa ang mga sandaling yun pero di ko maiwasan. Mahirap takasan ang lungkot na nararamdaman ko. Marami ng araw ang nakalipas nagtataka ako dahil sariwa pa rin sa aking ala ala ang masakit na nakaraan. Pero syempre kailangan kong lumaban. May ngiti paring masisilayan sa aking mga labi pero hindi na katulad ng dati. Kailangan kong harapin ang sakit hindi lang para sa sarili ko kundi para na rin sa mga taong nakapaligid sakin at dun sa mga nagmamahal sakin. Pinipilit ko na lang itago ang sakit na nararamdaman ko.
Natapos ang klase namin ng isa lang ang naintindihan ko sa sinabi ni maa’m.”ipahayag nyo ang inyong nararamdamn sa pamamagitan ng kapirasong papel”malakas na sabi ni maa’m sa buong klase. “at bukas ipahayag ito sa buong klase” dagdag pa ni maa’m. naglalakad akong magisa pauwi sa amin. Hindi ko nanaman maiwasan ang isispin pa ang bagay na yun sa tuwing magiisa ako lumuluha na lang ako ng di ko namamalayan. Nakarating ako sa bahay ng basa ng luha ang aking mata. Nadatnan ko si nanay na nakamata lang sakin kahit di nya sabihin alam ko na nasasakatan din sya. Nagpalit na ako ng pambahay at dumulog na ako sa mesa. Matapos kumain ang takdang aralin ko naman ang haharapin ko. Naalala ko nanaman ang sabi ni maa’m”ipahayag nyo ang inyong nararamdaman sa pamamagitan ng kapirasong papel. Hawak ang ballpen nagsimula na akong sumulat.
Nagmamadali na akong pumasok kinaumagahan. Halos pasimula na ang klase namin. Umupo na ako sa aking silya isa isa ng natatawag si maa’m ng magbabasa sa unahan. “Miss.Montenegro” tawag ni maa’m.mabilis akong pumunta sa unahan. Inumpisahan ko ng basahin ang sulat ko.

Maraming luha ang bumabagsak sa lupa
Sa tuwing sasaglit ang iyong alaala
Mga halakhak na napalitan ng hikbi
Kamay ko’y binitawan at iniwan sa isang tabi

Sinubukan kong lungkot ay humupa
At ibsan itong aking mga luha
Pinipilit ko rin ang tumawa
Kahit sa loob ako’y nagdurusa

Sa hampas ng hangin sa aking pisngi
Ramdam ko ang mu-munting kiliti
Alam kong hindi ito ang pinakahuli
Alam kong ako’y ngingiti pang muli
Natapos akong magbasang tahimik lang ang buong klase. Waring nahiptonismo silang lahat at parang ramdam na ramdam nila ang emosyong nakapaloob sa binasa ko at ng matauhan palakpakan ang sumunod.bumalik ako sa upuan ng magaan ang pakiramdam ko. Pakiramdam ko nabunutan ako ng tinik, pakiramdam ko lumaya ako. Parang muli akong nabuhay. At sigurado ako na ito na ang simula ng bagong

"INAY PA BA ANG DAPAT KONG ITAWAG SA KANYA?"

Musmus pa lang ako di ko na ramdam ang pagmamahal ni inay, at ang aking laging tanong bakit kaya?

Pumapasok ako na halos naninilaw na ang aking uniform, ni ang aking kuko di magawang putolin kaya pag nag inspeksyon ang aking guro siguradong may pitpit ako sa kamay, kahit ang bag ko na napupunit sa kabigatan hindi magawang tahiin, at ang sapatos ko na kulang na lang ay iluwa ang aking mga paa at kung mayroon lang na kakayahan na magsalita siguradong sinabi na sakin”palitan mo na ako”.
Napapangiti na lang ako sa tuwing titingnan ko ang aking sarili sa salmamin. Baluga nga ako tulad ng sinasabi ng iba. Nagbinata ako na halos walang pangbabago sa pagtrato sakin ni inay. madalas galit sya sakin.Tulad ng lagi ko ng gawi iniintindi ko na lang si inay.
Naalala ko nung nasa high school palang ako. Hikbi ni inay ang nagmimistulang alarm clock ko. Pero kapag nagtatangka akong magtanong kung may problema ba “umalis ka sa harap ko hindi kita kailangan” ang laging sagot ni inay. Ni minsan hindi pumasok sa iisp ko ang magrebelbe kay inay, ni minsan hindi ko nagawang sumagot kay inay kapag pinapagalitan nya ako na madalas namang mangyari. Mahal ko si inay eh!.
Wala akong ibang hangad kung panu sya magiging proud sakin. Handa kong gawin ang lahat para sa kanya kahit mahirapan ako basta ikaliligaya nya.Ganyan ko kamahal si inay. Si inay na kahit isang pilit na ngiti hindi magawang ipakita sakin, si inay na kung susulyap sa akin ay matatalim na tingin naman.
Kaylan ko kaya maririnig ang mga katagang “anak kumain ka naba”, “anak gumising kana male-late ka na”, anak matulog ng maaga”. Matagal ko ng panahong inaasam na marinig sa labi ni inay ang mga sabi nga nila ay sweet na salita. Pero sa lagay namin ni inay baka matagalan pa.
At sa edad kong 20 malapit na akong matapos ng koleheyo dahil na rin sa sarili kong sikap. Nag aaral ako sa umaga at trabaho sa gabi sa madaling sabi working student ako.
Galling ako sa trabaho ng maabutan ko si inay na kumakain. Natuwa ako dahil wala ang luha na madalas kong Makita sa mga mata nya. Parang ang kakaiba ang aura ni inay at sa hinaba haba ng panahong magkasama kami sa wakas nakita kong sumulyap sya sa akin ng walang galit na maaaninag. Sarap ng feeling ko nung gabing yun. Parang lumilipad ang pakiramdam ko at nasa himpapawid na ako. Siguradong makakatikim ako ng masarap at mahimbing na tulog ngayong gabi.
Magaan ang pakiramdam ko ng umagang iyon. Nasa isip ko parin ang tagpo namin ni inay kagabi. Lalong na doble ang saying nararamdaman ko ng Makita kong may nakahanda ng almusal sa mesa namin. Natakam ako at biglang nakaramdam ng gutom. Mabilis akong lumapit sa sa mesa upang kumain. Pupunta na sana ako sa kwarto ni inay para tawagin sa agahan. Napansin ko ang isang papel na nakaipit sa ilalim ng tasa ng umuusok na kape. Dala ng aking kuryusidad kinuha ko ang papel at nakita ko ang aking pangalan. Nagtaka ako kung kanino galling ang sulat. Naupo ako sa harap ng mesa at inumpisahan ko ng basahin ang sulat.

Anak,
Patawarin mo ako anak sa lahat ng pagkukulang ko sayo, patawarin mo ako sa pagmamahal na ipinagdamot ko sayo. ayokong mapamahal sayo dahil alam kong sa oras na malaman mo ang totoo mangayari ang kinatatakutan ko.hindi ko alam kong mapapatawad mo pa ako …………………………

Hindi ko na nagawang tapusin ang sulat ni inay. Mugto na ang aking mata sa pagiyak pinilit kong tumawa dahil nalaman kong kahit kunti minahal ako ni inay. Napatingin ako sa mesa andun parin ang agahan na inihanda ni inay. Kumain na ako ayokong magdrama hindi bagay sakin. Habang sumusubo ako muli naglandasan nanaman ang luhang kahit anong pilit kong huwag pumatak hayun at naguunahan pa. nalalasahan ko na ang aking luha na humahalo sa hinihigop kong kape. Walang nagbago sa nararamdaman k okay inay ni hindi nabwasan ang pagmamahal ko kay inay. Inay pa ba ang dapat kong itawag sa kanya?

"HALIMAW SA GABI"

Bingi sa katahimikan ng gabi
Subalit anjan lang ang halimaw sa tabi tabi
Marami ng sa akin ay nagsabi
Sa loob ng bahay na tagpi tagpi

Mga taong sabik na sabik sa pagsindi
Pag katapos ng session ay maguuli-uli
Hahanap ng taong makikiliti
At pagnagsawa iiwan sa isang tabi

Walang pinipiling oras kung sila’y umataki
Buwan lang ang nananatiling saksi
Sa umaga’y sila’y nagmumuni-muni
At pagsapit ng dilim laganap na ang halimaw sa
GABI………………

MS.KIKAY

Bakit ba sa tuwing dadaan na lang ako sa kanilang harapan lahat sila sakin na lang lagi nakatingin. Siguro dahil sobra lang ako sa ganda.
Maliit pa lang ako center of attraction na ako sa pamilya namin kahit sa aming mga kapit bahay ako pa rin ang bida, kaya ayun na spoiled ako, nadala ko na hangang mag teenager ako, hindi lang naman ako spoiled. Kikay din ako. Hindi mo ako makikita na walang hawak na salamin, suklay at lahat ng uri ng pampaganda. nagtataka nga ako sa sarili ko maganda nanaman ako bakit nagpapaganda pa rin ako.
sa school di mo makikita ang ballpen sa kamay ko madalas salamin lang ang hawak ko sinisipat ko kung may muta ba ako, magulo ba buhok ko, oily na ba ang face ko, ewan ko ba kahit na alam kong wala naman magbabago sa mukha ko di ko pa rin maiwasan ang tumingin sa salamin.
Kasalukuyang nag tuturo si maam ng maramdaman kong may tumutulong pawis sa mukha ko nataranta na ako “my god oily na ang face ko”hindi ko alam napalakas pala ang imik ko ka ayun naging center of attraction nanaman ako. Kitang kita ko ang matalim na titig ni maam sakin, di ko na yun inintindi pa nahihiya ako sa crush ko na nakatingin sakin”nakakahiya ang pangit ko”himutok ng isip ko.nagpatuloy si maam sa pagtuturo. Hindi ko na napigil ang sarili ko. Nagretouch ako ng face ko. Hindi ko namalayan ang nagliliyab na titig ni maam feeling ko lalo akong pinagpapawisan sa titig ni maam. “what do you think your doing miss.Garcia”?tanong sakin ni maam na hindi inaalis ang titig sa kin”ahmmm,,”tumngin muna ako sa paligid lahat sila sakin na nakatingin”ahmmmm, retouching maam”sagot ko sa tanong ni maam. Tawanan lahat ng kaklase ko. Napatingin ako sa crush ko sya lang kasi ang hindi tumatawa umiilingiling pa sya. Napasimangot ako.”bakit totoo naman ang sinabi ko ah”reklamo ng isisp ko.
Ipinatawag ni maam si mama. Ng sabihin ko kay mama na pinatatawag sya ng aming guro tumawa lang sya.”ano nanaman ang kasalan mo.”tanong ni mama. Hindi na isyu sa kanya kung pinatatawag ako ng guro namin. Sabagay madalas naman talaga akong ipatwag ng guro namin.
Biyernes, syempre masaya ang lahat ng estudyante dahil sabado na kinabukasan.makakapag lamyerda kami kahit saan namin gusto. Nag usap-usap na kami ng friends kong kikay kung saan ang lakad namin at napagkasunduan namin na mag mall na lang kami.
Bitbit ang lahat ng aming pinamili, masya kaming naglalakad-lakad sa gitna ng mall ng mapansin ko ang crush ko. Nakita ko na mag-isa lang sya kaya nagpasya akong lumapit sa kanya. Malapit na ako sa kanya, poise na poise pa ako habang naglalakad.ng bigla akong matisod, dahil na rin siguro sa taas ng heels ko. Napasubsub ako sa tiles na sahig.muli naging center of attraction nanaman ako.halos Nakita na ng madla ang underwear ko,tumayo ako na parang walang nangyari. Kumaway pa ako sa mga tao para itago ang hiyang nararamdaman ko. Andun parin ang crush ko nag“HI” ako sa kanya pero sa halip na sya ang sumagot ang babae na bigla na lang sumulpot sa tabi nya ang sumagot ”bryan kilala mo ba sya” malanding bigkas ng babae na pumipilantik pa ang mga daliri. Tiningnan ko ang babae. Matangkad maputi, itim na itim ang mahabang buhok sa madaling sabi maganda.”hindi ko sya kilala”basag ng crush ko sa pagsusuri ko sa babaeng kasama nya.wala na akong ibang narinig kundi ang” honey lets go”. Parang tinarakan ng isang libong patalim ang puso ko.
Sa kwarto ibinuhos ko ang lahat ng sama ng loob ko.wala na akong pakialam kahit kumalat ang make up sa mukha ko. Kinuha ko ang papel sa ilalim ng unan ko picture ng crush ko ang nakalagay dun, ayaw nya akong bigyan ng picture ng subukan kong humingi, kaya nag pa-print na lang ako ng picture nya galling sa friendster nya. Pinapangit ko sya, pinakapal ang kilay initiman ang mapuputing ngipin,nilagyan ng sungay, ginurihan ko ang buong mukha nya haggang sa makuntento ako sa itsura nya.”ayan pangit ka na di na kita crush”lumuluha paring sabi ko”.
Lunes, halos sabay kaming pumasok sa classroom namin ng crush ko. Kung nuon binabati ko sya ngayon dead-ma ko sya.nagsimula ang klase namin,pasulyap sulyap ako sa kanya at minsan nakikita ko rin na nakatingin sya. Hindi ko na pinansin yun, galit pa rin ako sa kanya. May recitation kami ng araw na yun at nagsimula ng magtawag si maam, una akong tinawag,kabado na ako “1+1 sana ang itanong ni maam”dasal ko sa isisp ko.” As an ordinary people what help can you give to other people?” tanong ni maam sa akin. Nagtaka ako bakit yun ang tanong ni maam samantalang math ang klase namin. Pero mabilis din akong nagisip ng isasagot.tahimik ang buong klase parang inaabangan nila ang magiging sagot ko.” i’m willing to give what I have specially to those people whose life is very difficult, even my knowledge I will be ready to share it to all children who can’t afford to go school”.palakpakan ang narinig ko pag katapos kong sumagot, maging si maam na mainit lagi ang ulo sakin pumapalakpak din kahit ang crush ko abot na ata ang ngiti hanggang tenga at walang tigil sa pagpalakpak. Hinid ko sigurado kung sakin nga galing ang mga salitang yun. Naisip ko mas masarap palang maging center of attraction ka dahil sa kakayahan mo di dahil sa katangian.
Madalas parin akong may hawak na salamin pero may kasama ng ballpen, notebook na rin ang laman ng bag ko at higit sa lahat pinapansin na ako ng crush ko

“Scratch Paper”

I am alone in my room
Holding my favorite green pen with a piece of Scratch paper
I am looking in somewhere while my hands move to write
I’m not looking at the paper while I’m writing
I still looking in I don’t know
All I know is you
Because everywhere I look
All I see is you
There are two things I always remember when I think of you
First is happiness
You make feel inspired everyday
You are the reason of every beat of my heart
Second is rejection
Because when I got the chance to tell I want you
You didn’t mind me
I don’t know if I have the right to be mad at you
When you make me feel I am nothing
And then suddenly I was awakened from all the thoughts
And when I look at the paper
I see your name
And then, I smile
I know why it happen because the person who’s in the scratch paper
Is the one who make me happy?
And the one who reject me?

“DAILY ROUTINE”

“Ganito na lang ba lahat”
Tulad ng dati routine ko na ang tumabay sa bintana sa taas ng bahay namin at mula doon tanaw ko ang aming mga kapitbahay na syempre tsismis lang ang ginawagawa sa kabilang banda mga kalalakihang nag iinuman, mga kabataan na hindi mo alam kung may milagaro bang ginagawa.
normal na sa amin ang ganitong sitwasyon masaya naman sa amin at minsan nakakalungkot isispin na hanggang ganito na lang ba lahat?, nakakalungkot isipin na sa halip na ipaghnda ang kanilang mga kabiyak ng makakain hayun at nagpapalakasan ng boses sa pakikipag tsismisan. Ito namang mga kalalakihan imbes na ipambili ng pagkain para sa pamilya alak ang inaatupag at ito namang si anak sisigaw ng “nay! wala ng bigas” at syempre ang sagot ni nanay na abala parin sa kanyang mga kumare sa pakikipagtsisimisan “ikaw na ang bahalang dumeskarte anak” ito namang si anak pupunta sa tindahan uutang ng bigas, “pautang daw po si nanay ng bigas” at ang Gagawin ni tindera bubungagaan muna ang si nangungutang ipapakita ang listahan bago pautangin.pagdating sa bahay bunganga naman ni nanay ang maririnig kasabay ng iyak ni bunso na magkahalo na ang luha at sipon sa mukha pagkaluto ng sinaing ulam na lang ang problema hingi uli kay nanay ito namang si nanay papupuntahin ako kay tatay di na kailangang tanungin kung nasan si tatay,lalabas na ng bahay para hagilapin si tatay di na nakakapagtaka kung Makita si tatay dun sa kanto at nakikipagunuman lalapit kay tatay, “tay!,pahingi ng pambili ng ulam”sasagot si tatay, “mag asin na lang kau anak” uuwi sa bahay at tulad ng inaasahan bunganga nananamn ni nanay ang maririnig kasabay pa rin ng iyak ni bunso at si anak naman idadaan na lang sa kain with their usual menu
“asin “ang nakakatuliling bunganga ni nanay pagkatapos kumain lalabas uli si nanay at itutuloy ang nabitin na pakikipagtsismisan sa kapit bahay.pagdating ni tatay na syempre lasing hahanapin si nanay akala ng mga kapitbahay si nanay lang ang may kakayahang mag bunganga si tatay palaban din sa bungangaan”nasan ang nanay mo aba gabi na tsismis pa rin ang inaatupag”hanggang sa makatulog na sa kalasingan at kaming mga anak tutulog na rin bukas uli

“Nagtatagong ako“

Sawang sawa na ako saking pagtatago
puno ng pagkukunwari ang buong buhay ko.
gusto kong isigaw kung ano ang nais ko.
subalit malaki ang takot ko sa taong pinakamamahal ko.
Takot akong maging ako,
takot akong malaman nyo
Tunay na aking pagkatao.
hindi ko alam kung matatanggap nyo
sa oras na malan nyo
Naalala ko nung bata pa ako madalas akong tuksuhin ng mga bata sa paligid ko habang naglalaro
Pag natanaw ko na si tatay kumakaripas ng takbo
Dahil baka Makita na ang nilalaro ko’y piko
Gusto ko ng isigaw sa buong mundo
Na DAVID na kilala nyo
ay si DEVINE na ngayon

BESTFRIEND

Malapit na ang araw ng pasukan, di ko maiwasan ang kabahan. Siguradong sasakit nanaman ang ulo ko sa lahat ng mga assignment na kakaharapin ko,di ko na mapapanuod ang mga teleseryeng sinusubaybayan ko,kailangan nanamang matulog ng maaga at higit sa lahat mga bagong kaibigan na makakasalamuha ko.Unang araw ko sa school,1st year high school palang ako kaya talagang sobrang naninibago ako, habang naglalakad ako upang hanapin ang aking magiging silid, naisip ko nuong elementary palang ako wala akong ibang iniisip kung anong lalaruin namin ng mga kabigan ko habulan ba o piko hindi naman ako tulad ng ibang kong mga kakalse na puro laro lang ang nasa isip ginagawa ko naman ang lahat para mapataas ang grades ko syemepre dahil may utak naman ako lahat ng nakukuha kong grades matataas.”miss! ditto ka ba sa silid na ito”nagulat nalang ako dahil nasa tapat na pala ako ng aking magiging silid at ang labis na ikinagulat ko ay ng tawagin akong “miss” ng siguro ay magiging classmate ko di tulad nung nasa elementary palang ako ang kalimitang sinasabi nila sakin “bata sasali ka”nakaktuwang isispin miss na ako ngayon. Tulad ng aking inaasahan sa pinakadulong silya ako mapapaupo palibhasa nagsisimula sa letrang R ang aking apelyido kaya hayun at parang akong inapi dun sa dulong upuan, bakante pa ang silyang katabi ko, sana mabait yung magiging katabi ko.dumating ang aming guro na sa unang tingin mo palang ay mataray dahil siguro sa suot nitong malaking salamain at ang buhok na naka pusod ng maayos naalala ko tuloy yung pinanuod ko nun na princess sarah para syang si miss minjin lalo akong kinabahan ng magsalita na an gaming guro na nagpakilalang Ms.Magdalena narinig ko pa sa aking mga kaklase”hindi bagay sa kanya ang pangalan nya dapat ms.sungit na lang hehehehe”na hinid naman nakaligtas sa napandinig ni Ms.Magdalena”ang unang ituturo ko sa inyo ay gumalang sa mga nakaktanda “wika ni Ms.Magdalena na halos lahat ng salita’y buong ingat na lumalabas sa bibig nagmistulan kaming mga pipi ng mga sandaling iyon. Isang bata ang nakapukaw ng aming pansin,nilapitan ni Ms.Magdalena ang bata at kinausap di nagtagal ipinakilala ng aming guro ang bata”class sya si Rose Ann Rosario galing sya sa malayong bayan at dito na maninirahan ang kanilang pamilya isa sya sa magiging ka magaral nyo ”mahabang lintaya ni Ms.Magdalena. at dahil isa na lang ang bakanteng upuan na nasa tabi ko dun na sya pinaupo ni Ms.Magdalena. nginitian ko agad sya pag kaupong pakaupo nya tinugon nya ang ngiti ko yun nga lang parang pilit pa.pinagmasdan ko sya payat sya pero kitang kita parin ang ganda at amo ng kanyang mukha at palibhasa maputi napansin ko ang ilang mga pasa sa kanyang braso di ko na masyadong napansin yun dahil nagsimula na ang klase namin.
Marami ng araw ang nagdaan at halos lahat ng aking mga kamag aral ay kasundo ko na lalong lalo na si rose na nagging matalik kong kaibigan halos sa lahat ng oras ay mag kasama kami, madalas nya akong bigyan ng kanyang baon, madalas ko rin syang kopyahan ng assignment pag hindi ko masyadong maintindihan ang aming aralin peo nitong mga nakaraang araw hindi ko na sya nakaksama sinubukan ko syang tanungin”busy lang ako bestfriend”ang lagi nyang tugon at kahit may ngiti sa kanyang mga labi maaaninag mo pa rin ang lungkot sa kanyang mga mata ilang ulit ko na syang tinanong kung may problema ba”ok lang ako bestfriend busy lang talaga”ang lagi nyang tugon.naisip ko tuloy siguro hindi nya talaga ako bestfriend,siguro wala syang tiwala sakin kaya hindi nya sinasabi sakin ang problema nya.ilang araw syang absent lunes na ng pumasok sya at kapansinpansin ang pagkahulog ng katawan nya inisp ko na lang na nagkasakit sya kaya hindi sya nakapasok ng ilang araw ngumiti sya sakin pero di ko tinugon ang ngiti nya nagtatampo ako sa kanya dahil naglilihim sya sakin ng problema samantalang bestfriend nya ako. tiniis ko yung araw na yun na hindi sya pansinin.kinabukasan absent nanaman sya madalas na syang absent nitong mga huling araw marami na rin syang namimiss na leksyon.
minsang nagkasakit si mama sinamahan ko sya sa ospital nakita ko dun ang papa ni Rose Ann ewan ko bigla na lang akong kinabahan pero pilit ko nalang isinantabi yung kabang naramdaman ko kailangan ako ni mama yun dapat ang isispin ko.lunes nagmamadali akong pumasok late na ako may quiz pa naman kami ng araw na yun tinakbo ko na ang room namin at habang hingal kabayo na ako nagtataka ako sa katahimikan ng buong klase at halos lahat sila ay sakin nakatingin tinwag ako ni Ms.Magdalena may binigay sakin na kapirasong papel sulat yun galling kay Rose Ann lumingon muna ako sa upuan ko upang tingnan si Rose Ann pero bakante parin ang silya nya tumingin ako kay Ms.Magdalena isang tango lang ang nagging hudyat para bsahin ko ang sulat Hi best friend sorry kung hindi ko nasabi sayo ang problema ko ayokong kasing kaawaan mo ako tulad ng ibang tao. masaya ako dahil nakilala kita.masaya ako dahil pag kasama kita hindi ko na maramdaman na may sakit ako Malaya akong nakakahalakhak.basta promise mo sakin kahit wala na ako sa tabi mo bestfriend mo pa rin ako dahil ako kahit nasa piling na ako ni jesus bestfriend pa rin kita.di ko na namalayan ang pagtulo ng luha ko sa hawak kong papel hanggang sa hagulhol na ang naririnig ko na galling sa sarili kong bibig niyakap nalang ako ng Ms.Magdalena upang aluin naririnig ko na rin ang iyakan ng aking mga kaklase umuwi akong maga ang aking mga mata.kinagabihan nagtungo kami sa bahay nina Rose Ann. Nasa pinto na kami nina mama at papa parang hindi ko kayang ihakbang ang aking mga paa di ko kayang Makita ang aking bestfriend na nakahiga sa ataol muli naguunahang dumulas mula sa aking mga mata ang luha ng kalungkutan para sa aking kaibigan